اثر حفاظتی عصاره هیدروالکلی علف چای(گل راعی) بر فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین ‌در موش صحرایی

سابقه و هدف: فیبروز ریه یک بیماری مزمن ریوی بینابینی است که به علت صدمه به پارانشیم ریه به وسیله فاکتورهای ایجاد کننده التهاب و فیبروز به وجود می­آید. علف چای حاوی فلاونوئید‌های متنوعی است که به منظور عنوان آنتی اکسیدان مطرح می‌شوند. این مطالعه به منظور بررسی اثر عصاره هیدروالکلی علف چای روی فیبروز ریوی القاء شده توسط بلئومایسین در موش صحرایی انجام شد. مواد و روش ­ها: این مطالعه تجربی بر روی 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار در محدوده وزنی 180- 150 گرم انجام گرفت. حیوانات به صورت تصادفی به 5 گروه 6 تایی تقسیم‌بندی شدند. گروه 1و2 به ترتیب تک دوز نرمال سالین به صورت درون صفاقی و بلئومایسین (7/5 واحد بر کیلوگرم ) به صورت داخل تراشه‌ای دریافت نمودند. گروه 5-3 دوزهای مختلف عصاره علف چای (50 و 100 و 200 میلی‌گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی روزانه یک هفته قبل و دو هفته بعد از تجویز بلئومایسین دریافت نمودند. حیوانات پس از 21 روز کشته و خون و ریه‌های آنها برای اندازه‌گیری مالون دی آلدئید پلاسمایی و هیدروکسی پرولین ریه و آزمایش هیستوپاتولوژی جمع‌آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان اندکس ریه، هیدروکسی پرولین و مالون‌دی‌آلدئید در گروه نرمال سالین به ترتیب 0/32±7/09 میلی‌گرم ریه بر گرم وزن بدن ، 0/23±1/80 میلی‌گرم بر گرم بافت ریه و 0/27±1/32 میکرومول بر لیتر پلاسما بود در حالی که در گروه دریافت کننده بلئومایسین به ترتیب 0/9±9/75 میلی‌گرم ریه بر گرم وزن بدن، 0/7±5/43 میلی‌گرم بر گرم بافت ریه و 0/42±3/04 میکرومول بر لیتر پلاسما بود. تیمار با عصاره به خصوص در گروه دریافت کننده 200 میلی‌گرم بر کیلوگرم عصاره بطور معناداری این فاکتورها را نسبت به گروه بلئومایسین کاهش داد(0/05 p<). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که عصاره هیدروالکلی علف چای احتمالا اثر حفاظتی بر فیبروز القا شده توسط بلئومایسین دارد